Ona wszystko pamięta

Można porównać ją do sędziwej babci o niesamowitej duszy, która z troską i wdziękiem pielęgnuje pamięć o dawnych czasach. Mowa oczywiście o Śródmieściu Północnym ze Starówką, którego dzieje sięgają czasów sprzed nadania praw miejskich w 1291 roku.

Trudno opowiadać o wyjątkowych walorach Grudziądza, nie przywołując widoków panoramy Wiślanej. To właśnie rzeka ukształtowała charakter miasta, czyniąc je na długie, długie lata miejscem przyciągającym ludzi – wędrujących Słowian, którzy osiedlili się tu w okolicach V–VIII wieku,  kupców, rzemieślników i oczywiście flisaków, dla których nurt rzeki był życiodajnym miejscem pracy.

O początkach miasta i powstaniu kolejnych fortyfikacji pisaliśmy już w poprzednim miesiącu. Pierwotnie sercem Grudziądza był plac przy Starorynkowej i Długiej. Dopiero pod koniec XIII wieku, już za czasów krzyżackich, wyznaczono Duży Rynek, wokół którego wyrastały drewniane kamieniczki, dom kupiecki i ratusz. Miasto rosło, ale szczęście nie zawsze mu sprzyjało – wielokrotnie padało ofiarą pożarów, które niszczyły jego kruche, drewniane konstrukcje.

Śródmieście pamięta rok 1411, gdy krzyżacki kat ściął na rynku Mikołaja z Ryńska. Pamięta też Sejmik Generalny Prus Królewskich z 1522 roku, gdy to w grudziądzkim ratuszu Mikołaj Kopernik wygłosił swój przełomowy traktat o monecie. Pamięta szwedzki najazd i nadejście Błękitnej Armii, która przyniosła miastu wyzwolenie po latach zaborów.

Choć mijają kolejne lata, Śródmieście nadal opowiada swoje historie. Do dziś zachował się dawny plan miasta z centralnie położonym rynkiem i odchodzącymi od niego ośmioma ulicami. Wciąż można podziwiać resztki murów obronnych a także dumną Bramę Wodną, przez którą dawniej, ulicą Spichrzową, docierało się do zamku. Czas płynie, a duch tego miejsca wciąż tętni w brukowanych uliczkach, starych kamienicach i wspomnieniach, które snują się nad Wisłą jak poranna mgła.

Więcej informacji o dzielnicowym podziale Grudziądza można znaleźć tutaj. 

 

Urząd Miejski w Grudziądzu