Szlakiem dębów i schronów

Po raz pierwszy pojawia się we wzmiankach już w 1414 roku – w krzyżackiej „Księdze Strat”. Wtedy była to chłopska wieś. Z czasem przeszła w ręce starostów grudziądzkich i powoli zaczęła tracić swoje znaczenie. Jednak życie wracało tu falami. Na przełomie XVI i XVII wieku powstał nowy folwark, a wokół niego rozwinęła się hodowla owiec. Potem przyszły wojny. Podczas najazdu szwedzkiego folwark zrujnowano. Ale ludzie wciąż powracali i budowali. W 1620 roku postawili tu drewniany kościółek – skromny, cichy, z małym cmentarzem, który przetrwał do dziś.

W 1930 roku liczący blisko 180 hektarów majątek ziemski przekazano Państwowej Średniej Szkole Hodowlano-Rolniczej. Uczono tu, jak uprawiać, jak hodować, jak rozumieć rytm pór roku i cykle uprawy roślin. Jezioro i okalające pola stały się miejscem praktyk. Dopiero w 1976 roku dzielnica została oficjalnie włączona w granice miasta. Razem z Owczarkami stworzyła północno-wschodnią rubież Grudziądza.

Wielkie Tarpno to dzielnica, którą warto poznawać pieszo. Przy ulicy Kasztanowej, wśród krzewów i liści, stoi schron piechoty IR-34 z 1914 roku. Cichy świadek dawnych niepokojów. A przy Kwidzyńskiej – piękna aleja dębowa, która o każdej porze roku wygląda inaczej. Jesienią lśni złotem, zimą milknie, a wiosną budzi się z szelestem zielonych liści.

Nieopodal ciągnie się Kanał Trynka. W jego pobliżu, przy ul. Lipowej, stoi zespół dworski z XIX wieku – dawna posiadłość, wokół której rośnie dziś park krajobrazowy. A nad tym wszystkim czuwa Fort „Dąb” – zbudowany w latach 1897–1913. Nie każdy o nim wie. Nie każdy go odwiedził. Ale jest – wciąż idealnie wkomponowany w otoczenie.

Granica dzielnicy przebiega ulicami – Kwidzyńską, Jaśminową, Paderewskiego, Jaworową. Prowadzi przez Drogę Graniczną i fragmenty ul. Jana Pawła II.

Więcej informacji o dzielnicowym podziale Grudziądza można znaleźć tutaj. 

 

Urząd Miejski w Grudziądzu