Historia rodziny zastępczej

Każda rodzina zastępcza ma swoją niepowtarzalną historię. Ale jest jedna wspólna cecha ich wszystkich – to chęć niesienia pomocy i miłości. Takiej, w której zapomina się o swoim „ja”, a liczy się tylko „ono”, konkretne dziecko, którego los można odmienić jedną decyzją. Przedstawiamy kolejną historię rodziny zastępczej.

Mam na imię Katarzyna, od 3 lat jestem rodziną zastępczą, a 6 miesięcy temu zrobiłam kwalifikacje na rodzinę zastępczą zawodową. Może zacznę od czego to wszystko się zaczęło.

Od zawsze chciałam mieć dużą rodzinę lecz los zadecydował inaczej, mam jedną córkę, która w tym roku kończy 20 lat. W 2016 roku za namową mojej bliskiej znajomej zdecydowałam, że zostanę rodziną zastępczą. Nie udało mi się założyć dużej rodziny więc stwierdziłam, że pomaganie dzieciom spełni w pewien sposób moje marzenie, a przy okazji dam choć tej garstce niewinnych dzieci szansę na normalne życie i kochającą rodzinę. Przeszłam odpowiednie szkolenia i w sierpniu 2017 roku zaczęłam odwiedzać dwuletniego chłopca w domu dziecka, codziennie przez 5 miesięcy do niego jeździłam i wiedziałam, że nie spocznę dopóki nie będzie z nami. Udało się i nasz kochany Adaś zamieszkał z nami kilka dni przed Świętami Bożego Narodzenia. Byłam bardzo szczęśliwa, lecz niestety początki były trudne – nieprzespane noce, okropne koszmary z których ciężko było go wybudzić. Płacz i krzyk po około miesiącu zniknęły dzięki naszej wspólnej ciężkiej pracy. Adaś nie sprawiał problemów wychowawczych, był spokojnym, uroczym dzieckiem.

W grudniu 2018 roku zadzwoniła do mnie Pani Janina, pracownik MOPR-u, z pytaniem czy zostanę rodziną zastępczą dla noworodka, miałam mieszane uczucia, bałam się, że sobie nie poradzę. Razem z córką podjęłyśmy decyzję, że pomożemy malutkiej Zosi i tak się stało, bowiem w połowie grudnia 2018 roku trafiła do nas pięciodniowa dziewczynka. Okazało się, że nie było czego się bać. Zosia od początku pięknie przesypiała całe noce, a Adaś w stosunku do Zosi był bardzo opiekuńczy. W międzyczasie Adaś zaczął pytać o mamę i tatę, gdzie są, kiedy do niego wrócą. Starałam się najbardziej jak potrafiłam wytłumaczyć mu, że niedługo po niego przyjadą i wezmą go do ich wspólnego domu. W lutym 2019 roku rozpoczął się proces adopcyjny Adasia. Rodzice adopcyjni okazali się wspaniałymi ludźmi, do dziś utrzymujemy kontakt, otrzymujemy zdjęcia Adasia i jego prace. Radość, którą mam z tego, że pomogłam Adasiowi jest nie do opisania. W sierpniu 2019 roku w pieczę zastępczą wzięłam kolejnego dwuletniego chłopca Olusia. Zosia miesiąc temu również została przekazana do adopcji  i mieszka w nowym domu.

Obecnie mam w rodzinie zastępczej trójkę dzieci, trzyletniego Olusia i rodzeństwo:: dwuletniego Filipka oraz czteroletnią Maję, którzy trafili do mnie miesiąc temu. Nie zawsze jest łatwo zwłaszcza w momencie, w którym dzieci trafiają do adopcji. Podczas procesów adopcyjnych są bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony smutek, ogromna pustka, a z drugiej niezmierna radość. Na ten moment pomogłam pięciorgu dzieciom. Ilu jeszcze pomogę? Czas i zdrowie pokaże, mam nadzieję, że jak najwięcej. Jak to zawsze powtarzam – całego świata nie zbawię, ale chociaż pomogę tym bezbronnym dzieciom. Mam nadzieję, że dzięki temu artykułowi choć kilka osób podejmie taką decyzję jak ja i stanie się rodziną zastępczą. Powiem szczerze – uśmiech dzieci wynagradza wszystko, nawet nieprzespane noce i spory dzieciaków.

Katarzyna

Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w Grudziądzu deklaruje wsparcie i pomoc wszystkim chętnym osobom, które chciałyby oddać dzieciom swój czas i serce! Dlatego też jeśli są wśród Was, Waszych kręgach i grupach przyjaciół osoby zainteresowane pomocą dzieciom, pragnące zostać rodziną zastępczą gorąco prosimy o przekazanie tego apelu oraz o kontakt z nami pod adresem: MOPR ul. Waryńskiego 34A p.203 lub telefonicznie z koordynatorem rodzinnej pieczy zastępczej pod nr tel. 519-441-423.