VIII edycja „Progrockowego Akcentu”

 

Część koncertowa zaplanowana jest na godzinę 16:00, natomiast o godzinie 17:50 w ramach „Bliskich Spotkań” będzie okazja do poznania Sebastiana Riedla (syn Ryśka Riedla z Dżemu) oraz Marcina Sitkę (autor książki „Rysiek Riedel we wspomnieniach”).

Grudziądzkie wydarzenie  wchodzi w skład cyklu Kujawsko-Pomorskie Programowanie Kultury. Podobnie jak w roku poprzednim w ramach wydarzenia odbędą się koncerty kilku zespołów. Wystąpią:

• Exxasens (ESP),
• Sykofant (NOR),
• The Broken Bridges (PL),
• The Farmers (10-12-letni uczniowie szkoły muzycznej Yamaha w Grudziądzu).

EXXASENS
Nasz zespół nie ma wsparcia dużej wytwórni płytowej ani agencji, która zajmowałaby się finansowaniem, koncertami, zarządzaniem czy PR-em. Wszystko, co robimy, opiera się na filozofii DIY (Do It Yourself), co oznacza, że ​​każdy krok naszej podróży wykonujemy sami, z pomocą małej grupy osób, które wierzą w ten projekt tak samo jak my.
Czterech członków zespołu — Xavi, Cristian, Suca i Jordi — odpowiada za komponowanie i kształtowanie naszej muzyki, podczas gdy Sergio Garruta, Arturo i Xavi Olmos pomagają nam w projektowaniu graficznym albumów, koszulek i innych elementów wizualnych. Z drugiej strony Jordi i Cristina poświęcają swoją energię na zarządzanie i rezerwacje, dzięki czemu nasza muzyka może dotrzeć do większej liczby osób.
Dla nas EXXASENS to coś więcej niż zespół; to sposób na życie. Wierzymy w muzykę jako prawdziwą formę sztuki, wolną od industrializacji, która często odczłowiecza to rzemiosło. Dlatego Twoje wsparcie jest dla nas kluczowe, abyśmy mogli kontynuować — czy to pisząc o naszej muzyce, uczestnicząc w naszych koncertach, kupując naszą muzykę lub kupując nasze gadżety, każdy mały gest ma znaczenie i pomaga nam realizować to marzenie.
Dziękujemy za wiarę w nas i w muzykę tworzoną z duszą i pasją.
Skład zespołu: CARLES SUCARRATS (GUITAR),
CRISTIAN MIRA (DRUMS),
JORDI RUIZ (GUITARS/PROGRAMMING/KEYS),
XAVI OLMOS (BASS/KEYS)

 

SYKOFANT
Sykofant zaczynał jako kreatywny plac zabaw dla gitarzystów Emila Moena i Pera Semba, przestrzeń, w której konwencje gatunkowe można było wyginać, łamać i rekonstruować na nowe i nieoczekiwane sposoby. To, co zaczęło się jako spontaniczne nocne jam session w piwnicznej sali prób w centrum Oslo, stopniowo ewoluowało w coś znacznie większego — progresywną odyseję rocka, która miała nabrać kształtu w ciągu 3-4 lat.
Do czasu wydania ich debiutanckiego albumu o tym samym tytule w 2024 roku Sykofant wykuł brzmienie, które było równie nieprzewidywalne, co wciągające. 55-minutowy czas trwania debiutanckiego albumu rozwija się jak gorączkowy sen, płynnie łącząc rozległe progresywne kompozycje, kinową wspaniałość i surową, niefiltrowaną energię. Krytycy chwalili bogate tekstury dźwiękowe, dynamiczną narrację i bezkompromisowe eksperymenty, porównując je zarówno do klasycznych gigantów progresywnych lat 70., jak i bardziej awangardowych peryferii współczesnego rocka. Muzyka oscyluje między delikatnymi, melancholijnymi balladami i wybuchami kanciastego funku, między przejmującymi motywami bluesowymi i euforycznymi popowymi refrenami — wszystko to bez utraty spójności lub głębi narracji. Pod eklektyzmem kryje się głębsza artystyczna wizja. W swojej istocie Sykofant opowiada historie — nie tylko za pomocą tekstów, ale także samego dźwięku. Zespół tworzy skomplikowane światy dźwiękowe, w których zmieniające się metrum i niekonwencjonalne progresje akordów wywołują emocje, których same słowa nie są w stanie uchwycić. Ich muzyka nie tylko podąża za strukturą; skręca, zmienia się i ewoluuje, tworząc doświadczenie, które jest tak intelektualne, jak i trzewne.
Dzięki dwóm nowym EP-kom, które mają zostać wydane w 2025 roku, Sykofant nadal przesuwa granice swojego brzmienia, jednocześnie przyjmując ostrzejsze, bardziej nowoczesne podejście do produkcji. Choć ich miłość do klasycznych brzmień i analogowych faktur pozostaje, te nowe wydawnictwa wprowadzają bardziej opływową, bezpośrednią energię — równoważąc skomplikowane aranżacje z nowo odkrytą pilnością. Charakterystyczna dla zespołu estetyka science fiction z lat 70. jest nadal wszechobecna, ale teraz łączy się z rozszerzoną paletą elementów elektronicznych i teksturalnych, dodając dodatkową warstwę głębi do ich ewoluującego brzmienia.

Zderzenie groove'u, chropowatości i eksperymentów
Sykofant rozwija się dzięki kontrastom — groove'owi i dysonansowi, porządkowi i chaosowi, melodii i hałasowi. Ich muzyka to plac zabaw dla nieoczekiwanych, napędzany ciężkimi liniami basowymi, rozległą i kanciastą pracą gitary, polirytmiczną perkusją i sugestywnymi, zmieniającymi kształt wokalami. Wzajemne oddziaływanie tych elementów skutkuje kompozycjami, które wydają się zarówno starannie skonstruowane, jak i niebezpiecznie niestabilne, delikatną równowagą precyzji i surowej, niefiltrowanej emocji.
Ich podejście do pisania piosenek jest równie niekonwencjonalne, jak ich brzmienie. Zamiast trzymać się tradycyjnych struktur zwrotka-refren, ich kompozycje rozwijają się w ruchach, a każda sekcja ujawnia nowe wymiary i nastroje. Utwory mogą zaczynać się w introspektywnej mgle, by chwilę później eksplodować w poszarpane riffy i zmieniające się tempo. Ta nieprzewidywalność sprawia, że ​​muzyka Sykofant jest tak wciągająca — zaprasza słuchaczy do wyruszenia w podróż, w której żaden cel nie jest pewny, ale każdy zwrot akcji jest wart podróży.

Zespół
Emil Moen – gitara, wokal
Melvin Treider – perkusja
Per Semb – gitara prowadząca
Sindre Haugen – gitara basowa

Członków zespołu wiązały relacje jeszcze zanim zainteresowali się muzyką. Wiktor i Hubert są braćmi. Wychowywali się przy dźwiękach muzyki rockowej. Do znudzenia odtwarzali kasetę „Queen Rocks”, którą lata wcześniej słuchał ich tata.

Wiktor od razu mówił, że chce grać na gitarze elektrycznej ale rodzice nie brali tego na poważnie. Żartowano nawet, że może jeszcze Hubert zagra na perkusji i stworzą zespół. Okazało się, że Wiktor nie żartował i gdy osiągnął 10 lat doczekał się pierwszej lekcji gitary elektrycznej u Marka Habryna w grudziądzkiej szkole Yamaha.

Hania – kuzynka chłopaków- od jakiegoś czasu ćwiczyła grę na gitarze akustycznej i postanowiła dołączyć do grupy Wiktora. W tym czasie również brat Hani – Franek- brał udział w muzykowaniu. Śpiewał zabawne teksty o dziadku Januszu, jednak po niedługim czasie zrezygnował.

Hubert również upierał się przy perkusji i pół roku póżniej rozpoczął naukę pod okiem Sławomira Kaligowskiego w Yamaha.

Wojtek od zerówki uczęszczał do Yamahy na lekcje gry na keyboardzie prowadzone przez Grzegorza Grzankę. Chłopcy znali się z przedszkola i spotykając się w domu razem z Hanią tworzyli swoje pierwsze pomysły muzyczne.

Jasiu -również kolega z przedszkola- rozpoczął naukę gry na gitarze akustycznej na początku podstawówki, gdzie lekcje muzyki prowadził Marek Habryn. Wybór padł na bas przez przypadek bo taką gitarę otrzymał w prezencie ponieważ poprzedni właściciel jej nie potrzebował.

Po raz pierwszy ich dokonania opuściły domowe studio gdy rodziny gitarzystów odwiedziły szkołę aby muzycy zaprezentowali umiejętności opanowane na pierwszym etapie nauki. Dzieciaki pokazały pierwszą wersję „Słonecznej Krowy”. Marek Habryn zdecydował, że po dopracowaniu i dołączeniu basisty (Jasia Kręckiego) materiał ten powinien być zaprezentowany jako autorskie dzieło tej piątki muzyków na corocznym koncercie podopiecznych Yamahy.

Był to mement gdy po raz pierwszy pojawił się pomysł o zespole muzycznym. Nazwa „The Farmers” pojawiła się jako luźno rzucony żart Grzegorza Grzanki podczas jednej z prób.

Podczas pierwszego występu „Słoneczna Krowa” zebrała gromkie brawa. „The Farmers” wystąpili od tamtej pory na dwóch takich koncertach oraz dwa razy wzięli udział w wydarzeniach związanych z WOŚP stopniowo poszerzając swój repertuar.

Zespół The Farmers tworzą:
Hanna Bartkowska
Wojciech Janczak
Jan Kręcki
Hubert Tepper
Wiktor Tepper

The Broken Bridges to zespół nawiązujący do klasycznych wzorców rocka progresywnego ujętych jednak w sposób oryginalny i nietuzinkowy. Mieszanie klasyki z różnymi specyficznymi elementami sprawia, że grupa wyróżnia się poprzez osobliwe brzmienie i kompozycje co nadaje jej charakterystyczny sound. Zespół powstał w 2014 roku w Grudziądzu z inicjatywy Marka Habryna, gitarzysty wokalisty i autora wszystkich kompozycji. Skład zespołu mocno ewoluował, ale mimo różnych przetasowań udało się nagrać Ep-kę pod tytułem „Endless Road”, która swoją premierę miała 6 maja 2016. Promował ja utwór tytułowy oraz bluesujący „Tune In”. Zespół w tym czasie koncertował głównie w okolicach Grudziądza, między innymi we Włocławku podczas Kuyavian Progrock Festival wraz z Keep Rockin’ oraz Art of Illusion. Festiwal był ideą grania w 3 miastach województwa kujawsko-pomorskiego (Włocławek, Bydgoszcz, Grudziądz) . Plany okazały się niestety nie do zrealizowania, ale Marek Habryn wpadł dzięki temu na pomysł rokrocznego festiwalu z The Broken Bridges jako gospodarzem/ Festiwal odbywa się rokrocznie pod szyldem ProgRockowy Akcent i w bieżącym roku odbyła się już jego VI edycja. W 2019 roku zespół  wydał nakładem Lynx Music reedycje epki uzupełnionej o 2 nowe utwory „The Voice” do którego nakręcono pierwszy teledysk w historii zespołu oraz „Get ready for your fight” . Wydanie tej płyty zaowocowało występami na festiwalach w Legionowie, Toruniu oraz Wrocławiu, także prezentacją grupy w europejskich magazynach muzycznych i radiach, co dało grupie nową rzeszę odbiorców. Czas pandemii przyniósł nagrania live session z grudziądzkiego Teatru . Grupa była bohaterem tygodnia z The Broken Bridges , podczas którego nakręcono 7 klipów na teatralnej scenie. W  3 piosenkach grupie towarzyszył zespół wokalny Contrapunkt. Utwory są dostępne na kanale YouTube zespołu. Zespół planuje w przyszłości wydanie w formie blu-ray. Obecnie zespół wydał drugi album, którego premiera miała miejsce  22.03.2024, a także  koncertuje promując nowe wydawnictwo.
Obecny skład :
Marek Habryn (wokal, gitara),

Grzegorz Grzanka (klawisze , akordeon),
Łukasz Dryl (bas)
Sławomir Kaligowski (perkusja)

 

Centrum Kultury Teatr